Tweetnij
Witam wszystkich, zarejestrowałem się 'trochę czasu temu', jednak dopiero dzisiaj odważyłem się napisać. Delikatny problem- oczekuję od wypowiadających się zrozumienia a nie kpin...
Na początku zaznaczę: nie jestem pewien, czy to dobry dział. Konkrety...
Mam 15 lat, moja dziewczyna 16. Ja zaliczyłem 4 lata patologii w szkole, co zmusiło mnie do zmiany gimnazjum- na te gimnazjum, w którym ją poznałem; jej też nie szczędzono. Oboje wyszliśmy na prostą, ironia losu- gdyby nie moja szkolna 'przygoda' z bydłem, nie poznałbym tej mojej 'drugiej połowy' (ta, 15 lat i coś takiego pisze... no cóż, jak już ciągniemy ten nasz wspólny "wózek" 9 miesięcy to chyba można tak napisać?...). Otóż: ona jest twarda. Nie lubi okazywać uczuć, jest wyczulona na krytykę swoich ułomności (np. problem z "matematyką"- o ile sam przedmiot to dla nas oboje pryszcz o tyle nauczycielka... Powiem tak, zgnoić i pokazać jakim to tępym śmieciem jesteś to ona potrafi, niewiele po za tym...), można zauważyć u niej pewne objawy egoistości, wiele osób uważa, że ma serce z kamienia i zamyka się na siebie... Niestety, ja również to zaobserwowałem. Czemu więc "wytrzymuję" to? Ponieważ ona ma problem. Rozumiem to i nie potępiam jej za to, jaką jest, jednak chcę jej pomóc- jednak ona... nie przyjmuje mojej pomocy... (ta "twardość" i chęć pokazania, że potrafi sobie w życiu poradzić). Bezpośrednie spotkanie z psychologiem nie w chodzi w grę (czyt.: wizyta u lekarza) - będę więc niewyobrażalnie zobowiązany, jeżeli ktoś z Was... jeżeli ktoś z Was powiem mi, co mam robić. Jak się zachować, jak z nią rozmawiać o tematach w/w (w kwestii rozmowy na inne tematy- wiemy o sobie doszczętnie WSZYSTKO, więc kontakt mamy bardziej niż dobry)... innymi słowy- jak jej pomóc? Ona nie chce się "zmieniać wewnętrznie", cechy charakteru itp. nie wchodzą więc w rachubę- ale bez tego jej nie pomogę, to właśnie próbuję uczynić, pokazać jej, że nie wszyscy są źli a ja... a ja idę z nią do liceum (za rok), poznałem jej rodziców (nie piszę tego po to, by się chwalić...) i chcę by miała we mnie oparcie, by, gdy ma poważny problem, umiała się wypłakać, by nie trzymała tego wszystkiego w sobie, by wiedziała, że jej zawsze pomogę. Jasne, czasem coś wydrukuję, czasem coś wytłumaczę- ale przecież nie o to chodzi.
Na zakończenie- mi zależy na niej, jej zależy na mnie. To troszkę jak w małżeństwie, tyle, że my się dopiero kształtujemy i nie mamy co się nawet porównywać... Tak więc BARDZO proszę o pomoc. Z góry dziękuję...
EDIT: Nie jestem pewien, czy powinienem pisać o tym... Boję się, że ktoś sie dowie, kim jestem lub, co gorsza- kim jest moja dziewczyna. Pod udzieleniu odpowiedzi może ktoś mi napisze, co gwarantuje, że nikt się nie dowie, kim jestem? To podpada pod lekką paranoją- nie poradzę, stan mojego zdrowia psychicznego wymaga podreperowania (nie, nie straciłem zmysłów, patologia mnie tak "óżondziła")
Na początku zaznaczę: nie jestem pewien, czy to dobry dział. Konkrety...
Mam 15 lat, moja dziewczyna 16. Ja zaliczyłem 4 lata patologii w szkole, co zmusiło mnie do zmiany gimnazjum- na te gimnazjum, w którym ją poznałem; jej też nie szczędzono. Oboje wyszliśmy na prostą, ironia losu- gdyby nie moja szkolna 'przygoda' z bydłem, nie poznałbym tej mojej 'drugiej połowy' (ta, 15 lat i coś takiego pisze... no cóż, jak już ciągniemy ten nasz wspólny "wózek" 9 miesięcy to chyba można tak napisać?...). Otóż: ona jest twarda. Nie lubi okazywać uczuć, jest wyczulona na krytykę swoich ułomności (np. problem z "matematyką"- o ile sam przedmiot to dla nas oboje pryszcz o tyle nauczycielka... Powiem tak, zgnoić i pokazać jakim to tępym śmieciem jesteś to ona potrafi, niewiele po za tym...), można zauważyć u niej pewne objawy egoistości, wiele osób uważa, że ma serce z kamienia i zamyka się na siebie... Niestety, ja również to zaobserwowałem. Czemu więc "wytrzymuję" to? Ponieważ ona ma problem. Rozumiem to i nie potępiam jej za to, jaką jest, jednak chcę jej pomóc- jednak ona... nie przyjmuje mojej pomocy... (ta "twardość" i chęć pokazania, że potrafi sobie w życiu poradzić). Bezpośrednie spotkanie z psychologiem nie w chodzi w grę (czyt.: wizyta u lekarza) - będę więc niewyobrażalnie zobowiązany, jeżeli ktoś z Was... jeżeli ktoś z Was powiem mi, co mam robić. Jak się zachować, jak z nią rozmawiać o tematach w/w (w kwestii rozmowy na inne tematy- wiemy o sobie doszczętnie WSZYSTKO, więc kontakt mamy bardziej niż dobry)... innymi słowy- jak jej pomóc? Ona nie chce się "zmieniać wewnętrznie", cechy charakteru itp. nie wchodzą więc w rachubę- ale bez tego jej nie pomogę, to właśnie próbuję uczynić, pokazać jej, że nie wszyscy są źli a ja... a ja idę z nią do liceum (za rok), poznałem jej rodziców (nie piszę tego po to, by się chwalić...) i chcę by miała we mnie oparcie, by, gdy ma poważny problem, umiała się wypłakać, by nie trzymała tego wszystkiego w sobie, by wiedziała, że jej zawsze pomogę. Jasne, czasem coś wydrukuję, czasem coś wytłumaczę- ale przecież nie o to chodzi.
Na zakończenie- mi zależy na niej, jej zależy na mnie. To troszkę jak w małżeństwie, tyle, że my się dopiero kształtujemy i nie mamy co się nawet porównywać... Tak więc BARDZO proszę o pomoc. Z góry dziękuję...
EDIT: Nie jestem pewien, czy powinienem pisać o tym... Boję się, że ktoś sie dowie, kim jestem lub, co gorsza- kim jest moja dziewczyna. Pod udzieleniu odpowiedzi może ktoś mi napisze, co gwarantuje, że nikt się nie dowie, kim jestem? To podpada pod lekką paranoją- nie poradzę, stan mojego zdrowia psychicznego wymaga podreperowania (nie, nie straciłem zmysłów, patologia mnie tak "óżondziła")
nie wiem czy się smiać czy płakać ludzie maja takie problemy haha najlepiej spytaj sie mamy może Ci pomoże w takich sprawach 
Skomentuj