Czepianie się czyli tzw. kłótnie o nic

[Tigana]

Zakładam,że skoro związek trwa kilka(naście) lat to ludzie kiedyś zgadzali się ze sobą w kwestiach zasadniczych i o to kłótni raczej nie ma. Z własnego doświadczenia wiem,że błahostki (zupełnie niepotrzebnie) stają się punktem zapalnym większych awantur.

Pytanie. Co Was wkurza w partnerce/partnerze i jak można radzić sobie z takimi "małymi problemami" jak np. porozrzucane skarpetki albo naczynia zostawione w zlewie po raz enty ;-).

Chyba,że jest to po prostu kwestia dotarcia się. Tego nie wiem i chętnie poznam Wasze opinie.

[Kata]

O tak, kłótnie o byle co wyzwalają tyle negatywnych emocji, że to się czasem nie mieści w głowie. Najłatwiej byłoby teoretycznie nie dopuszczać emocji do głowy, ale to przecież niemożliwe. Przykładowo: od czasu do czasu mam napady pedantyzmu, które są całkowicie irracjonalne, bo nie polegają na tym, że muszę sprzątać, ale na tym, że nie jestem w stanie wytrzymać faktu, że nikomu innemu aż tak nie przeszkadza bałagan. Wtedy mam ochotę lać po mordzie Uniwersalną receptą jest więc: najpierw myśl, a potem działaj

[fotograf69]

Nooo, takie kłótnie "o nic" są najgorsze. Szczególnie 'bolesne' i drażniące, jeśli jest się osobą nielubiącą i nie chcącą się kłócić. Powodów, mnóstwo. Ja sam nie lubię się tak czepiać do kogoś. Staram się stawiać na rozmowę w takich sprawach, ale cóż, wychodzi różnie. Szczególnie jeśli w drugiej osobie brak jest entuzjazmu do relacji.
O co się najczęściej czepiam? O to, że ktoś wszystko odkłada na "później", zajmując się w wolnym czasie jakimiś bzdurami, zamiast rzeczami ważnymi, no albo chociażby pilnymi. Nie lubię bałaganiarzy strasznie. A raczej takich syfiarzy, co np kolekcjonują ****** naczynia po posiłkach w pokoju. O to zawsze jest dym u mnie ogólnie

O co się do mnie czepiają? Że jestem roztrzepany i wiecznie roztargniony. Wynika to z tego, że mam dużo na głowie i rzadko kiedy przywiązuję wagę do codziennych czynności, które wykonuję. Dlatego np idąc na zakupy do spożywczaka, bez listy, to zawsze zapomnę połowy rzeczy, które miałem kupić. Dwa, to to, że często coś gubię i o to też są niezłe sprzeczki, od zawsze Gubię w sensie, że gdzieś tak położę, że nie wiem później gdzie to jest ;p

[długie_nogi]

Moim zdaniem tak naprawdę takie kłótnie 'o nic' powstają, jeśli partnerzy mają jakiś inny nie rozwiązany problem, o którym jedna strona, bądź obie nie chcą rozmawiać, nie chcą wyprać brudów do końca. Wtedy najłatwiej upychaną w sobie złość jest wyładować na byle *******e (wykropkowany jest celownik słowa 'pierdoła' ), a to wcale zdrowe dla relacji nie jest.

[dozymetr]

Ja tak miałem. Partnerce, która na początku była bardzo wybaczająca i kochająca, pod koniec związku zaczęło przeszkadzać literalnie wszystko, choć ja się nie zmieniłem w ciągu tego półrocza. Po latach z niej wydusiłem, że nie był to najlepszy czas na związek u niej i podświadomie stawała sztorcem, nawet jak miałem dobre intencje. Potwierdziły się moje obawy - bała się nadmiernej bliskości i wykorzystywała pierdoły, by ją zniszczyć

A co do rozmowy, niestety moim zdaniem jest ona przecenianym środkiem rozwiazywania sporów. Wchodzi tu tzw. dysonans podecyzyjny, czyli mówiąc najkrócej "zer**j się, a nie daj się" (bronimy decyzji, którą sami podjęliśmy, nawet jeśli okazała się błędna - by zachować spójny obraz siebie). Ludzi jest ogólnie ciężko zmienić, a już na siłę to osiągniemy efekt bumerangowy

[Nolaan]

No dobra dozymetr. Skoro tak to jak pozałatwiać to o czym długonoga napisała?
Bo imo wysnuła trafną analizę skąd się takie udry o nic biorą. A jakoś to załatwić trzeba.

I nie kupię patentu, że jak wcześniej było dobrze, potem było źle, to wspólnym wysiłkiem się tego naprawić nie da, właśnie przez rozmowę konkretną i następujące po niej działanie.

[Cicho_sza]

A co jak ktoś ma czepialską naturę? Musi bo inaczej się udusi.
A tak się poczepia i poczepia i po chwili oaza spokoju, cierpliwości i wszelkich innych pozytywnych uczuć.
Ważne żeby wtedy udawać zainteresowanie czepialstwem, bo im więcej zaangażowania tym szybciej się kończy

[Kata]

O, właśnie, niektórzy ludzie są w****iający z natury i niewiele są w stanie na to poradzić, wiem z doświadczenia

[dozymetr]

No dobra dozymetr. Skoro tak to jak pozałatwiać to o czym długonoga napisała?
Bo imo wysnuła trafną analizę skąd się takie udry o nic biorą. A jakoś to załatwić trzeba.

I nie kupię patentu, że jak wcześniej było dobrze, potem było źle, to wspólnym wysiłkiem się tego naprawić nie da, właśnie przez rozmowę konkretną i następujące po niej działanie.

Właśnie wspólnym, natomiast jeśli ja mówię o swoich uczuciach a spotyka mnie śmiech, bagatelizowanie lub wykręcanie kota ogonem, zwalanie na życie i wszystkich świętych - wówczas składam broń. Zwłaszcza, że są osoby, które nie potrafią syntetycznie nazwać problemu tylko chodzą wokół niego, używając pojęć nieostrych, tak że naprawdę nie wiadomo, jakie jest ich stanowisko (lub wykorzystują przewagę wieku i doświadczenia).

[Tigana]

Przyznaje się,że mój (chyba) problem polega na tym,że mam duże wymagania względem siebie i z pewnością te wymagania przekładają się później na osobę,z którą żyję. Mimo wszystko staram się, trochę hamować żeby nie było potem "musi bo się udusi"(cytat Cicho_sza) :-)

Dozymetr zastanawiam się czy przytoczony przez Ciebie przykład to nie klasyk pt. i tak wiem,że to nie wypali,ale zabawić się można. Jeśli tak to oboje z Nolaanem macie rację. W Twoim przypadku rozmowa już w niczym by nie pomogła, jeśli jednej stronie przestało zależeć bądź zabawa się skończyła to nie ma o czym rozmawiać.

Generalnie jednak jestem zdania,że rozmawiać trzeba. To jest łatwiejszy sposób na komunikowanie się od telepatii np.

Kata i Fotograf69 dzięki Wam widzę,że nie mam aż tak wybujałych oczekiwań, syfu nie lubię i pedantyzm czasem daje o sobie znać,ale widać ktoś musi w związku stać na straży porządku ;-).

Długie_nogi prawda, nawet mały, ale ciągły stres w życiu potrafi napiąć nerwy do granic możliwości wtedy jeden, choćby najmniejszy, fałszywy ruch może doprowadzić do wojny (no chyba,że ktoś jest mega cierpliwy). Już nie mówiąc o większych problemach związkowych, wtedy ludzie dobijają się pierdołami po prostu.

[Eris]

A co do rozmowy, niestety moim zdaniem jest ona przecenianym środkiem rozwiazywania sporów.

Nie jest przecenionym srodkiem tylko trzeba umiec rozmawiac. Trzeba umiec SLUCHAC.

Jesli sie tego nie potrafi (a przyznaje - jest to dosc trudne), to o rozwiazaniu sporu nie ma mowy.

Zastanawiam sie tez jakie inne srodki proponujecie zamiast rozmowy - kalasze? Szable?

[Tigana]

Zastanawiam sie tez jakie inne srodki proponujecie zamiast rozmowy - kalasze? Szable?

Jeśli ktoś rezygnuje z rozmowy w związku to jedynym i słusznym rozwiązaniem problemu jest rozstanie.

[dozymetr]

Powiem tak, u mnie od początku było coś zwichnięte, to był trudny związek, z dużą różnicą wieku, dziećmi z poprzedniego związku, finansowymi uwikłaniami, nierozwiązanymi problemami z jej strony (zmęczenie poprzednim małżeństwem, brak umiejętności otwarcia się na drugiego człowieka). Trudno rozmawiać, gdy jedna strona albo celowo prowokuje, by wkurzyć rozmówcę lub zniszczyć "zbyt dużą" bliskość,albo z założenia neguje punkt widzenia drugiej osoby na zasadzie "jak można być Persem". Wobec takiej postawy raczej broni się swojego stanu posiadania i stara uzyskać taktyczne zwycięstwa metodą walk odwrotowych, o sukcesie trudno mówić zerwać? łatwo powiedzieć, gdy ma się w pamięci pierwsze chwile uniesień, widzi się sporo dobrych cech partnerki i ma się nadzieję, że w głębi serca jest ona jednak dobra, choć fakty temu przeczą...

[Tigana]

[...] łatwo powiedzieć, gdy ma się w pamięci pierwsze chwile uniesień, widzi się sporo dobrych cech partnerki i ma się nadzieję, że w głębi serca jest ona jednak dobra, choć fakty temu przeczą...

Nie jestem typem osoby, która skacze z kwiatka na kwiatek więc mam tylko łatwość mówienia o rozstaniach, co nie oznacza, że były one dla łatwe w wykonaniu.
Zanim podjęłam decyzję o rozstaniu wiele nocy spędziłam na rozmyślaniu i analizie więc mam jakieś wnioski końcowe,ale oczywiście zgadzam się,że prawie zawsze łatwiej jest powiedzieć niż zrobić.