Prawdziwa miłosc - czy istnieje?

Nie mysl , tylko rob zeby bylo dobrze ;P
Kiedys na Discovery lecial program o sexie i mowili o milosci . Doktorek jakis mowil , ze kobieta przez okres okolo 2-3 lat wydaje z siebie taki hormon , ktory napedza ja w tej milosci . Objawia to sie tym , ze na widok tego jedynego robi sie jej dobrze , mysli o nim itp . Po tym okresie nagle to sie konczy i albo zostaje z przyzwyczajenia , albo odchodzi .
Chyba sie sprawdza , bo u mnie tak bylo .........
W zasadzie nie ma co myslec Bedzie co bedzie , to jest trudne do zrozumienia , wiec szkoda czasu na myslenie , bo nikt tego nie zrozumial i juz nie zrozumie .

ja jestem z moja dziewcczyna prawie dwa lata i mimo naprawde ostrych starc momentami nadal sie kochamy i wszystko jest dobrze. Bo moim zdaniem rózniced zdan i spory tak naprawde pozwalaja sie do siebie lepiej dopasowac a nie od siebie oddalaja. A jak chcesz sie naprawde dowiedziec czegos o milosci to musisz przeczytac " Uwodziciela" NIenackiego i " NIeznosną lekkosc bytu" Kundery. Te ksiazki naprawde daja do myslenia o tym czym na prawde jest milosc. Goraco polecam

zdefiniuj co to prawdziwa milosc...

nie potrafie powiedziec co to jest prawdziwa miłosc ehh..... ale chyba taka do konca zycia!! nie potrafie tego zdefiniowac .. dlatego mam watpliwosci czy taka w ogole istnieje ......

Czytałeś Sapkowskiego?

"O miłości wiemy niewiele. Z miłością jest jak z gruszką. Gruszka jest słodka i ma kształt. Spróbujcie zdefiniować kształt gruszki."

prawdziwa milosć to cos subiektywnego dla kazdego z nas... tego sie nie da sprecyzowac! gdyby dla kazdego z nas milosc znaczyła by to samo to nie była by taka piekna prawdziwa milosc istnieje ale jej sie nie opisuje i sie nad nia nie zastanawia tylko sie nia przezywa i czerpie z niej jak najwiecej przyjemnosci.

DOKŁADNIE!!

A co z mężczyznami w takim razie?

Ja słyszałam, że w okresie najintensywniejszego zauroczenia u partnerów wydzielane są endorfiny, po tym okresie, czyli po 2, 3 latach zanika ich nadmierna sekrecja, ale za to uwalnia się serotonina, która nie ma takiego silnego działania jak poprzedni hormon, ale wplywa stabilizująco na związek. Tym można wytłumaczyć to "przyzwyczajenie". I jeszcze bardzo ważna rzecz. Szanse na przyszłość mają związki, w których u obojga partnerów teo hormony wydzielają się równoczesnie. Niestety zdarzają się takie sytuacje, kiedy jeden partner jest zakochany, drugi się waha, potem on się zakoc***e, a tamtemu przechodzi albo tylko jeden jest zakochany, a drugi nie wie czego chce i wiele innych możliwości. I niestety według tej teorii takie związki mają większą szansę się rozpaść.

Ja tez jestem od blisko roku w związku i wygląda na to, ze moj partner jest bardzo zakochany. Ale też się boje, zeby mu coś nie odbiło kiedyś, bo jest mi z nim bardzo dobrze. Strach towarzyszy chyba każdemu z nas. I nie pozwala się tak w 100% cieszyć z tego co mamy...ale z drugiej strony gdyby nie on, nie mielibyśmy poczucia, że jesli nei będziemy się starać, to stracimy drugą osobę i miłość byłaby nudna.

Ja sie tam nie boje...

powiem ci tyle, że nie wierzę, żeby w związku zawsze wszystko układało się cacy. oczywiście życzę Tobie, żeby było u Ciebie zawsze ok, ale kiedyś się popsuje. a będzie to próba dla Was dwojga. bo związek to nie tylko piękne chwile...

Daleko nie musze szukac , ten post jest z tematu Jakie byly u was powody zerwania? :

I "Kasiarzyna" napisala :


Life..........

co za ironia... ja wierzyłam bo bedac zakochana miałam klapki na oczach wierzylam ze miłosc wszystko przezwyciezy i pokona...
widocznie byłam naiwna...

Bo miłość ślepa jest...

A czy istnieje tak naprawdę? Kiedyś bardziej wierzyłam w przyjaźń - taki związek uczuciowy, który może trwać całe życie, a którego nie trzeba budować na fascynacji, przywiązaniu, wierności i seksie. Miłość wymaga specjalnej oprawy, która przechodzi czasem w sztuczność i specjalnego stosunku do drugiego człowieka, w którym często nie dostrzegamy jego wad. Miłość sprzyja idealizowaniu, przyjaźń zakłada uczciwą ocenę partnerów.
Mam takiego przyjaciela, z którym z braku czasu widuję się rzadko. Ale wiem, ze jeśli będzie potrzeba, zawsze mi pomoże, a ja jemu. Z miłością jest inczej - wymaga obecności, stałego kontaktu. Przyjaźń łączy równo dwie strony; w miłości zawsze ktoś kocha bardziej, mocniej. A ktoś mniej lub w ogóle. Można słyszeć codziennie "kocham cię" i dostać kosza w ciągu 15 minut. Przyjaźń, ja tak myślę, obywa sie bez słów. Ona albo jest, obiektywnie, albo jej nie ma.
W miłości fascynujący jest natomiast stan uniesienia, zatracenia sie w kochaniu, niemożliwy w stosunkach przyjacielskich. Fascynujące jest jej zdobywanie, wkradanie się do cudzego serca. Piękna jest w miłości gra słowem i ciałem, nieobecna wśród przyjaciół. Zawód miłosny bywa cięższy, trudniejszy do zniesienia - ten lot w dół, ten upadek może być koszmarem. Ze stratą przyjaciół, jeśli nie następuje wskutek śmierci, godzimy się chyba łatwiej, niestety. Ale... miłość jest piękna. Wielka. Budująca. I niszczycielska zarazem. I boli.

sama prawda... dlatego ja bardziej wierze w przyjaźn... wydaje mi sie teraz z perspektywy czasu i pewnych doswiadczen bardziej szczera i prawdziwa... w miłosci czasem patrzy sie na wszystko przez rozowe okulary jest sie mniej racjonalnym własnie przez stan uniesienia z przyjaźnia natomiast nie ma takich problemow albo jest albo nie ma... i czy mamy czas dla przyjaciela codziennie czy raz na tydzien to nic tej przyjaźni nie zmieni a w zwiazku niestety tak... jednak w przyjaźni nie ma takich uczuc ktore towarzysza w zakochaniu i to jest piekne niestety czasem niszczace... i po tej wielkiej miłosci czasem nie pozostaje juz nic.. nawet przyjaźń!
w przyjaźni latwiej jest wybaczyc czyjs bład i wyrzadzona krzywde niz w milosci ktora bardziej przezywamy...