Przyjaźń

[curious]

Obecnie mam 5 przyjaciół (3 dziewczyny, dwóch facetów). Z 3 z nich przyjaźnię się od podstawówki i nasza przyjaźń przetrwała rozjazdy na studia i wyjazdy za granicę. Za każdym razem, gdy wracają do rodzinnego miasta, spotykamy się i nie możemy się nagadać. Gdy tylko mam jakiś problem, jest mi źle, wiem, że mogę do nich zadzwonić i wysłuchają mnie choćby mieli tysiąc pilniejszych zajęć.
Pozostała dwójka to przyjaciele poznani na studiach. Razem przetrwaliśmy 3 lata i wiele razy przekonałam się, że mogę na nich liczyć, że nigdy nie zostawią mnie bez pomocy, uwielbiam z nimi spędzać czas.
Jestem PEWNA, że te osoby zasługują na miano przyjaciółi mam nadzieje, że zawsze nimi pozostaną.

Jako że wszyscy porozjeżdżali się w różne strony cholernie za nimi tęsknię i każdy ich przyjazd jest wielkim świętem

[brzoskwineczka]

Wiele osób nazywalam przyjaciółmi. Nikt z nich nie zasłużył. Teraz wystarczy mi mieć jedną taką osobę. Mojego mężczyznę. niestety wraz zrozstaniem traci się przyjaciela. Tak jak napisano wyżej, ludzie pojawiają się i odchodzą. Nie ma w moim otoczeniu nikogo kogo będę pewna widzieć za 10lat. Każdy zawiódł.

[Niechciany__]

Niestety, Przyjaciele - nie istnieją... Chyba wymarli, jak mamuty..

[Xiu]

Oczywiście, ze istnieją, tylko że my ich nie zauważamy, bo wierzymy w bajki o przyjaźni.

[Ms.Madzia]

Ja zawsze miałam jakieś złudzenia na temat przyjaźni. Były osoby, z którymi mogłam porozmawiać o wszystkim, pomilczeć, pobawić się, zadzwonić zawsze, ale odchodziły tak jak autor tematu zauważył z biegiem czasu, z ukończeniem szkoły. Była w moim życiu jedna wielka pomyłka, wyrolowano mnie strasznie i od tego czasu już tak bardzo nie wierze w przyjaźń i jej czarodziejską moc. Może źle trafiałam, a może miałam pecha. Mimo wszystko na razie nie istnieje taka osoba, oprócz mojego partnera na którą zawsze mogłabym liczyć.

[adziolina]

Przyjaciel hmmm dobre słowo, mi kiedyś wydawało się że takowego posiadam, no ale tylko wydawało, za każdym razem jak zaczynałam komuś nadmiernie ufać to dostawałam po przysłowiowej dupie. Teraz nie istnieje dla mnie taki ktoś jak przyjaciel to słowo/określenie kojarzy mi się tylko z bólem i cierpieniem. więc sory albo ze mną coś nie tak, albo trafiam na dziwnych ludzi. Może kiedyś uda mi się zaufać znów do tego stopnia, że będę mówić do kogoś, że jest dla mnie przyjacielem. jak na razie to moje Kochanie jest nim dla mnie i nic do szczęścia mi nie potrzeba

[Niechciany__]

Nie istnieją. Jak do tej pory żadna z osób, dla których byłem / jestem przyjacielem, nie odwzajemnia tej przyjaźni.. przynajmniej tak, by to czuć.. By czuć, że nie jesteś sam, że jest za Tobą ktoś, na kim możesz polegać, kto, kiedy poprosisz o pomoc, przynajmniej się zastanowi, jak tej pomocy udzielić, jeśli nie jest w stanie bezpośrednio. Ktoś taki, jak ja, kto potrafi rzucić wszystko i pojechać na ratunek Przyjacielowi bo dostał wezwanie i czuje, że ten Przyjaciel go potrzebuje..

Nie wiem, może jestem idealistą. A może czas skonstatować, że moje przekonania, poglądy, tradycje - są dawno nieaktualne i czas definitywnie się chyba zbierać.....

[adziolina]

Niechciany- nie tylko Ty tak masz. Mi też wydaje się, że ludzie którzy są lojalni wobec drugiej osoby powoli na tym świecie zaczynają wymierać. Z moja ostatnią przyjaciółką rozstałam się bez słowa wyjaśnienia z jej strony, mimo że przez ostatnie kilka miesięcy pomagałam jej jak tylko mogłam i byłam na każde jej skinienie. No ale cóż, jak to się mówi ŻYCIE.

[Ms.Madzia]

Niechciany_ , adziolina mam tak samo, im bardziej komuś pomagam tym bardziej później się zawiodę. Czasami potrafię bardzo dużo poświęcić dla ludzi, ale niestety dla mnie nie ma takiej osoby. Dlatego nie uważam, że to jakiś idealizm.

[Xenon]

Każda z moich dotychczasowych przyjaźni kończyła się wraz z kolejnym etapem edukacji. Traumatycznych przeżyć brak.
Po prostu każda tego typu relacja musi się wokół czegoś kręcić i bardzo trudno jest o równowagę w tym układzie.

[Stela7]

Słów przyjażn,miłość używam bardzo ostrożnie... Mam przyjaciela od lat...możemy sobie wszystko powiedzieć,na wzajemną pomoc też można liczyć nawet o przysłowiowej 3(sprawdzone) a i pokłócić się zdarza i wygarnąć coś ostro,mały foch i wraca do normy

[Albinoska]

No cóż... Mi chyba teraz ciężko będzie na nowo uwierzyć w istnienie ludzi, którzy nadają się na przyjaciół. Żadna z moich przyjaźni nie przetrwała więcej jak dwa lata. Pierwsza - z koleżanką z jednej klatki schodowej, która chodziła do równoległej klasy, rozlazła się "naturalnie": każda poszła do innego ogólniaka i jakoś nam się drogi rozeszły. Druga - z dziewczyną z okolic mojego miasta, poznaną przez Internet skończyła się dla mnie nieoczekiwanie i boleśnie. Piszę "dla mnie", ponieważ ona już od przynajmniej pół roku wiedziała, jaki ma do tego stosunek, a ja dowiedziałam się prawdy przypadkiem, przy okazji jakiejś drobnej scysji...
Jest wokół mnie kilka osób, które zdają się być dobrym materiałem dla przyjaciół, ale po znajomości z tą drugą mam nieodparte wrażenie, że każdy jest dobrym przyjacielem, póki może na tym pokorzystać i jeżeli ślepo chwalę każdy jego ruch...

[Niechciany__]

mam nieodparte wrażenie, że każdy jest dobrym przyjacielem, póki może na tym pokorzystać

Albinoska, niestety też czasami odnoszę takie wrażenie

[jezebel]

A może zapominacie o idei, bo mam wrażenie, że biadolicie nad "interesowną bezinteresownością" Ludzie nie są po to, by spełniać Wasze oczekiwania - jeśli nie stać Was na gest, by potem nie rozpamiętywać, że oczekujecie czegoś w zamian -to przestańcie gadać o przyjaźni. Życie jest niesprawiedliwe - to nie jest jakaś nowinka. Niektórzy zbyt wiele wymagają, a przyjaźń nie musi dla każdego znaczyć to samo.
Jeśli jesteście na każde skinienie osoby, z którą się przyjaźnicie, przeanalizujcie, czy ona tego oczekuje, wymaga, prosi.
Z reguły jest tak: "jestem na każde jej/jego skinienie, nie mogę liczyć na wzajemność" / "zniknęłam/łem na pół roku, a on/ona się nawet mną nie zainteresował/a". Czujecie się źle, nie z powodu braku przyjaźni, ale braku zainteresowania się Wami i spełnianiem czegoś, co Was zadowoli. NIe taka jest rola innych.

[Misiunia3]

Przyjaźń jest faktycznie czymś bardzo cennym i trudno o prawdziwego przyjaciela. Obecnie śmiało mogę powiedzieć, że mam kolegów, znajomych, bardzo dobrych znajomych ale żadnej z tych osób nie potrafie nazwać przyjacielem. Dlaczego? Dlatego, że starzy przyjaciele zawiedli mnie i to bardzo, zmieniłam swoje otoczenie w pewnym sensie, trochę swoje życie i nikogo z tych nowych i starych osób nie znam na tyle aby nazwac ich przyjaciółmi. Aby uznać kogoś za przyjaciela trzeba takiej osobie bezgranicznie zaufać.