Tweetnij
Już wiem, że chyba nigdy nie będzie dobrze ale nie potrafię się z tym skutecznie pogodzić i przejść do normalności nad tym. Bliskość i seks są dla mnie zbyt ważne w związku, zaś dla mojej żony te sfery mogłyby w ogóle nie istnieć.
Wiele lat - a jesteśmy ze sobą już razem 8 lat z czego 5 małżeństwem - o jakąkolwiek bliskość musiałem żebrać.
Nie jestem playboem ani boskim Apollo, ale nie jestem też brzydki, za to normalny zadbany facet, z kilkudniowym zarostem (bo lubię!), wysportowany, szczupły - więc nie odrzucam.
Z bliskością zawsze było źle, zawsze coś nie w porządku. Ona nigdy nie lubiła się przytulać, całować - nie, dotykać - nie. Jakoś to znosiłem bo głęboko ją kochałem i jakoś nam szło, pomimo że czegoś bardzo mi brakowało. Myślałem sobie, może odblokuje się w seksie kiedy w całości jej się poświecę. Byłem jej pierwszym partnerem, ja wprowadziłem ją w seks i nie wyszło mi to na dobre. Wziąłem sobie dziewicę i teraz serio tego żałuję. Ze swojej strony pokazałem jej zaangażowanie i dzikie pożądanie, dawałem jej raz romantyczny wolny seks, czasem ostry szybki numerek, jednak z jej strony nigdy nie było inicjatywy. Taka sytuacja powodowała we mnie frustrację i zaczęliśmy się kłócić - o byle co, byłem spięty i poddenerwowany, dogadywaliśmy sobie. To zaczęło pogrążać nasze małżeństwo i było coraz gorzej. Próbowałem z nią rozmawiać, ale nie dało się - ona miała wymówki, zawsze coś jej nie odpowiadało, źle się czuła, nie miała głowy do tego itd. - tysiące wymówek - już nawet nie do seksu ale do rozmowy o problemie - ona w ogóle nie widziała problemu w tym, że kiedy ja daję jej ciepło, troskę, bliskość a ona trakuje mnie chłodno i na odległość - cierpię i czuję się odrzucony, niepotrzebny. Wiele razy były z tego powodu awantury, bo ona kiedy chciałem rozmawiać szła spać albo kazała mi "s********ć".
Cóż, w międzyczasie pojawiło się dziecko - nie powiem, że żałuję bo córeczkę kocham nawet nie wiecie jak bardzo. Przez całą ciążę seksu w zasadzie nie było, nawet nie nalegałem ani też słowem o tym nie wspominałem, bardzo wspierałem żonę - psychicznie i fizycznie. Zawsze miała we mnie dobre słowo, robiłem w domu wszystko co było trzeba - wręcz jej usługiwałem. Urabiałem się w pracy po godzinach żeby na wszystko zarobić - żeby ona i dziecko miały jak najlepiej. Po prostu facet - ojciec zaangażowany. Urodziła, byłem przy porodzie i też ją wspierałem, parcie, oparcie psychiczne, pomoc, opieka... Przeciąłem pępowinę... Wiele widziałem ale nigdy mnie to do niej jako do kobiety nie zraziło. Nadal tak samo - albo nawet bardziej ją kochałem, moje "pożądanie" do niej jako do kobiety nie zmalało ani trochę. Czekałem kolejnych kilka miesięcy na pierwsze zbliżenie. Nie inicjowałem żeby nie popędzać - bo się zrazi, bo zaboli itd. I wiecie co - po pół roku spróbowałem do niej przyjść.
Próbowałem zorganizować coś w rodzaju drugiego "pierwszego razu" - romantyczna kąpiel, świecie, muzyka - i wiecie co? Przeżyłem paskudne odtrącenie, zachowywała się jak księżniczka, która robi to tylko po to żebym się odpieprzył od niej. I tak przez ostatnie 2 lata wygląda nasz seks - tylko tak. Jedna - zimna - kłoda i nic więcej. Przestałem już czegokolwiek oczekiwać i zaczynam uczyć się żyć bez seksu. Zbyt kocham córkę żeby odejść, nie mam jaj ani siły. Za bardzo zależy mi na moim dziecku. Jaki jest seks? Raz, dwa razy w miesiącu kiedy ja inicjuję i organizuję. Ona nigdy nic nie robi. Ja muszę ją zaprosić, ona wtedy łaskawie przyjdzie, po drodze pójdzie zapalić, zjeść coś i wtedy ew. dopiero do mnie przyjdzie. Nigdy wcześniej, nigdy nie widziałem, żeby ona serio tego chciała i była "napalona". Położy się i czeka, każda próba dotknięcia czy pocałowania gdziekolwiek - odpycha mnie albo mówi, że nie chce, leży i patrzy w sufit znudzona. Mnie fascynuje oral, uwielbiam ją pieścić i mógłbym to robić godzinami, daję jaj ustami takie orgazmy po których drze pysk tak, że sąsiedzi słyszą, w penetracji jest gorzej - bardzo trudno ją doprowadzić do orgazmu pochwowego ale staram się. Nic to że ja bardzo rzadko normalnie dojdę i poczuję że i mnie było dobrze - zawsze jestem skupiony tak na niej i jej zadowoleniu że nie dbam o siebie. Kiedyś myślałem, że ona to odwzajemni ale nic - nawet na lodzika muszę się upraszać i czekać tygodniami, w międzyczasie po kilku tygodniach postu są awantury bo denerwuje mnie byle co - ale to potem ja jestem winny bo się denerwuję, narzekam - ale to, że próbuję rozmawiać o przyczynie problemu jest nieistotne, ona uważa że nie robi nic złego a seks nie jest najważniejszy. No niech będzie - najważniejszy nie jest, ale kiedy go nie ma albo jest fatalny, sztuczny i na siłę - nie będzie dobrze. Powoli uczę się nie chcieć go, nie pożądać i nie pragnąć. Ostatnio kiedy do niej przychodziłem zaliczyłem tyle odmów, odepchnęła mnie lub była obojętna tyle razy, że kilka razy ostatnio dosłownie mi nie stanął - bo czułem się jakbym miał ją gwałcić. Nie czułem w ogóle podniecenia - zero! Czułem się podle, czyżby jej postawa mogła spowodować takie problemy?
Kiedyś marzyłem o fajnym seksie, o zabawach i spełnianiu fantazji, dziś wiem, że jedyne na co mogę liczyć to seks z kłodą z rozłożonymi udami, na nic fantazyjnego liczyć nie mogę - dotknąć nie mogę nawet cycków...
Aha, żona zmęczona nie jest - ja oddwalam większość rzeczy w domu. Ona popołudnia przeważnie spędza na kanapie przed telewizorem a potem o 19 albo 20-tej idzie spać z córką a ja zostaję sam na pastwę samotności...
Da się to zmienić czy muszę się pogodzić lub odejść
Wiele lat - a jesteśmy ze sobą już razem 8 lat z czego 5 małżeństwem - o jakąkolwiek bliskość musiałem żebrać.
Nie jestem playboem ani boskim Apollo, ale nie jestem też brzydki, za to normalny zadbany facet, z kilkudniowym zarostem (bo lubię!), wysportowany, szczupły - więc nie odrzucam.
Z bliskością zawsze było źle, zawsze coś nie w porządku. Ona nigdy nie lubiła się przytulać, całować - nie, dotykać - nie. Jakoś to znosiłem bo głęboko ją kochałem i jakoś nam szło, pomimo że czegoś bardzo mi brakowało. Myślałem sobie, może odblokuje się w seksie kiedy w całości jej się poświecę. Byłem jej pierwszym partnerem, ja wprowadziłem ją w seks i nie wyszło mi to na dobre. Wziąłem sobie dziewicę i teraz serio tego żałuję. Ze swojej strony pokazałem jej zaangażowanie i dzikie pożądanie, dawałem jej raz romantyczny wolny seks, czasem ostry szybki numerek, jednak z jej strony nigdy nie było inicjatywy. Taka sytuacja powodowała we mnie frustrację i zaczęliśmy się kłócić - o byle co, byłem spięty i poddenerwowany, dogadywaliśmy sobie. To zaczęło pogrążać nasze małżeństwo i było coraz gorzej. Próbowałem z nią rozmawiać, ale nie dało się - ona miała wymówki, zawsze coś jej nie odpowiadało, źle się czuła, nie miała głowy do tego itd. - tysiące wymówek - już nawet nie do seksu ale do rozmowy o problemie - ona w ogóle nie widziała problemu w tym, że kiedy ja daję jej ciepło, troskę, bliskość a ona trakuje mnie chłodno i na odległość - cierpię i czuję się odrzucony, niepotrzebny. Wiele razy były z tego powodu awantury, bo ona kiedy chciałem rozmawiać szła spać albo kazała mi "s********ć".
Cóż, w międzyczasie pojawiło się dziecko - nie powiem, że żałuję bo córeczkę kocham nawet nie wiecie jak bardzo. Przez całą ciążę seksu w zasadzie nie było, nawet nie nalegałem ani też słowem o tym nie wspominałem, bardzo wspierałem żonę - psychicznie i fizycznie. Zawsze miała we mnie dobre słowo, robiłem w domu wszystko co było trzeba - wręcz jej usługiwałem. Urabiałem się w pracy po godzinach żeby na wszystko zarobić - żeby ona i dziecko miały jak najlepiej. Po prostu facet - ojciec zaangażowany. Urodziła, byłem przy porodzie i też ją wspierałem, parcie, oparcie psychiczne, pomoc, opieka... Przeciąłem pępowinę... Wiele widziałem ale nigdy mnie to do niej jako do kobiety nie zraziło. Nadal tak samo - albo nawet bardziej ją kochałem, moje "pożądanie" do niej jako do kobiety nie zmalało ani trochę. Czekałem kolejnych kilka miesięcy na pierwsze zbliżenie. Nie inicjowałem żeby nie popędzać - bo się zrazi, bo zaboli itd. I wiecie co - po pół roku spróbowałem do niej przyjść.
Próbowałem zorganizować coś w rodzaju drugiego "pierwszego razu" - romantyczna kąpiel, świecie, muzyka - i wiecie co? Przeżyłem paskudne odtrącenie, zachowywała się jak księżniczka, która robi to tylko po to żebym się odpieprzył od niej. I tak przez ostatnie 2 lata wygląda nasz seks - tylko tak. Jedna - zimna - kłoda i nic więcej. Przestałem już czegokolwiek oczekiwać i zaczynam uczyć się żyć bez seksu. Zbyt kocham córkę żeby odejść, nie mam jaj ani siły. Za bardzo zależy mi na moim dziecku. Jaki jest seks? Raz, dwa razy w miesiącu kiedy ja inicjuję i organizuję. Ona nigdy nic nie robi. Ja muszę ją zaprosić, ona wtedy łaskawie przyjdzie, po drodze pójdzie zapalić, zjeść coś i wtedy ew. dopiero do mnie przyjdzie. Nigdy wcześniej, nigdy nie widziałem, żeby ona serio tego chciała i była "napalona". Położy się i czeka, każda próba dotknięcia czy pocałowania gdziekolwiek - odpycha mnie albo mówi, że nie chce, leży i patrzy w sufit znudzona. Mnie fascynuje oral, uwielbiam ją pieścić i mógłbym to robić godzinami, daję jaj ustami takie orgazmy po których drze pysk tak, że sąsiedzi słyszą, w penetracji jest gorzej - bardzo trudno ją doprowadzić do orgazmu pochwowego ale staram się. Nic to że ja bardzo rzadko normalnie dojdę i poczuję że i mnie było dobrze - zawsze jestem skupiony tak na niej i jej zadowoleniu że nie dbam o siebie. Kiedyś myślałem, że ona to odwzajemni ale nic - nawet na lodzika muszę się upraszać i czekać tygodniami, w międzyczasie po kilku tygodniach postu są awantury bo denerwuje mnie byle co - ale to potem ja jestem winny bo się denerwuję, narzekam - ale to, że próbuję rozmawiać o przyczynie problemu jest nieistotne, ona uważa że nie robi nic złego a seks nie jest najważniejszy. No niech będzie - najważniejszy nie jest, ale kiedy go nie ma albo jest fatalny, sztuczny i na siłę - nie będzie dobrze. Powoli uczę się nie chcieć go, nie pożądać i nie pragnąć. Ostatnio kiedy do niej przychodziłem zaliczyłem tyle odmów, odepchnęła mnie lub była obojętna tyle razy, że kilka razy ostatnio dosłownie mi nie stanął - bo czułem się jakbym miał ją gwałcić. Nie czułem w ogóle podniecenia - zero! Czułem się podle, czyżby jej postawa mogła spowodować takie problemy?
Kiedyś marzyłem o fajnym seksie, o zabawach i spełnianiu fantazji, dziś wiem, że jedyne na co mogę liczyć to seks z kłodą z rozłożonymi udami, na nic fantazyjnego liczyć nie mogę - dotknąć nie mogę nawet cycków...
Aha, żona zmęczona nie jest - ja oddwalam większość rzeczy w domu. Ona popołudnia przeważnie spędza na kanapie przed telewizorem a potem o 19 albo 20-tej idzie spać z córką a ja zostaję sam na pastwę samotności...
Da się to zmienić czy muszę się pogodzić lub odejść
Przecież nie może być cały czas ponura (tak ją tu przedstawiasz, że nawet się nie uśmiechnie)
Skomentuj