Być czy być?

[Eris]

Kolejny temat z cyklu "rozkminki Eris calkowicie z dupy" <aka rEcz(d)>

Tym razem na temat wyborow zyciowych.

Sa ludzie, ktorzy chca cos osiagnac w zyciu np. uratowac glodujace dzieci w Etiopii, zdobyc n szczytow gorskich, wynalezc lekarstwo na raka, zbudowac imperium finansowe czy pojechac na mistrzostwa swiata. Naukowcy, sportowcy, artysci, wolontariusze, przedsiebiorcy i wielu innych - generalnie ludzie majacy pasje i jakis cel, ktoremu podporzadkowuja znaczna czesc swojego zycia.

Sa tez osoby, ktorym zyciowy sukces nie jest do szczescia potrzebny. Pracuja po to, by sie utrzymac na wzglednym poziomie a radosc czerpia z powolnego smakowania zycia. Ot, zyja swoim wlasnym tempem robiac to, na co akurat maja ochote.

I jeden i drugi styl zycia ma swoje plusy. Do ktorej grupy nalezycie? Czy zalowaliscie kiedykolwiek swojego wyboru?

Z gory zaznaczam, ze:

1. Nie jest to temat o korposzczurkach tyrajacych na nowy telewizor kosztem rodziny.

2. Wiem, ze wiekszosc ludzi i tak pracuja jak ci pierwsi po to, by osiagnac to, co maja ci drudzy czyt. zapieprzaja tylko po to, by moc sie utrzymac ale nie o nich jest ten temat.

[Wujek]

Ja do drugiej grupy należę.
W dupie mam nadgodziny.
W dupie mam to że inni się wozą bejcami czy mesiami - ja mam swojego eskorta który wozi mnie gdzie chce
W dupie mam oszczędzanie przez cały rok by pojechać do egiptu. Wolę spontan i w weekend pojechać z skrzynia wódy i bandą znajomych gdzie do domku w góry czy nad jezioro.
Dupnego TV nie mam, w ogóle nie mam tv....mam kompa i to mi wystarczy.
Mam hobby które pozera sporo mojego wolnego czasu - i ciesze się nim a przy okazji zarażam osobo wokół siebie i nakłaniam do wspólnej zabawy

Liczy się szczęście - a luksus tego nie gwarantuje.

[bezetzny]

Czasem chciałbym żyć jak bohaterowie Fight Clubu

[Lex31]

Nie mam ambicji, żeby zbawiać świat - wystarczy mi, że żyję i sprawia mi to frajdę. Kiedyś myślałem o wyjeździe z PL - może osiągnąłbym "wyższy poziom" - ale skazałbym się na życie z dala od ludzi, z którymi mogę konie kraść - więc wybieram zabawę tu i teraz.
Sukcesem jest dla mnie to, że jestem zadowolonym z życia facetem. Głód w Etiopii czy zdobywanie korony ziemi jakoś snu mi z powiek nie spędza. Tak - jestem trochę egoistą.

[Attyla]

Dla mnie najważniejsze jest że jest ktoś za kogo oddałbym życie i jest ktoś kto by oddał je za mnie....życie jest zbyt ciekawe żeby je zmarnować na zaszufladkowanie się...potrafiłem zostawić wszystko co osiągnąłem i pójść inną drogą i czasem spokojnie smakuję życie

[Burbon2009]

Tak - jestem trochę egoistą.

"Altruizm jest egoizmem słabych." idąc tą myślą to dobrze że jesteś egoistą .

[Eris]

Troszke sie jednak uczepliscie poziomu finansowego i zle pojetego altruizmu a tu nie o to chodzi.
;p

Chodzi o to, ze ktos ma pasje/cel i im podporzadkowuje wiekszosc swojego zycia w opozycji do osoby, ktora woli zyc zwyklym zyciem.

Czyli - sukces zyciowy, pasja, ciekawe zycie kosztem zwyklego zycia.

Czy zwykle, spokojne zycie ale bez fajerwerkow.

[unter]

Sa ludzie, ... majacy pasje i jakis cel, ktoremu podporzadkowuja znaczna czesc swojego zycia.

Od zawsze pływanie na fali będzie to, co bogowie dadzą stalo w jaskrawej sprzeczności z moim charakterem.
Nie wyobrażam sobie życia bez jasno wytyczonych celów. Za wyjątkiem jednego, ożenku

[upocone jajka]

po trochu lape sie do i tu i tu


za malolata bylem sportowcem ale czym starszy to tym bardziej interesowalem sie sekcja zenska teraz znowu ciegla kminie co by tu wynalzezc dla ludzkosci zeby dresy nie farbowaly w 60 stopniach


a co do drugiej grupy, nie chce mi sie myslec o kasie, bo majac 30 na lbie to ciezko cokolwiek rozkrecac tym bardziej ze sa rodzinne obowiazki na glowie, zdecydowanie bardziej cenie zdrowie i szczescie dwoch najblizszych mi osob niz kapucha, medale olimpijskie czy antybiotyk na kaca

[Kalilah]

Jeśli chodzi o moje podejście to jest bardzo podobne do tego, które przedstawił Lex. I nie chodzi mi już nawet o kwestie finansowe, które dość trudno tu pominąć. Mam swoje pasje i cieszę się, że mogę się w nich realizować. Jednak mówiąc szczerze, bez odpowiednich środków byłoby to dość trudne.
Mam bardzo dobre życie i nie wybiegam za daleko myślami w przyszłość. Są tacy, którzy za mnie chcą wytyczać cele, takie jak dziecko i szczęśliwa rodzina. Ale ja jeszcze o tym nie myślę, świetnie się bawię i korzystam z tego. Może moje podejście się zmieni za kilka lat, tego nie wiem, trudno przewidzieć.

[paul_78]

Mam ambicje zawodowe, ale nie kosztem życia prywatnego. Jeśli chodzi o kwestie finansowe to zależy mi na tym, żeby nie stanowiły one problemu. Nie mam jakiś wygórowanych potrzeb ale chcę, żeby było na wyjazd wakacyjny 2 razy w roku, wyjście na kolację, do kina, teatru, kupienie sobie nowych ciuchów jak trzeba itp. Żeby nie było dylematów, czy zapłacić za telefon czy może za prąd...

[PabloXM]

Sukces nie jest mi potrzebny. Zdecydowanie bardziej wolę być jakąś - tam osobą, która czerpie satysfakcję z tego, co robi w życiu Nie mam parcia na szkło (chyba, że przejaskrawiam czasami). Mój punkt odniesienia, to tylko i wyłącznie poprzeczka, którą sobie stawiam, i do której aspiruję, ale zawsze obiektywnie, nie porównawczo.

[TenderSugar]

Mi sukces też nie jest potrzebny do szczęścia -co nie znaczy, że nie chciałbym go osiągnąć i na samym chceniu się nie kończy. Co nie zmienia faktu, że jeśli tylko chcę moje "plany na sukces" nie kolidują mi z życiem prywatnym, chociaż to i tak ciągłe podejmowanie decyzji, często dylematy.
Ale zdecydowanie wolę robić to co lubię i zarabiać mniej, niż więcej i każdego dnia wstając przeklinać tą pracę.
Dlatego, tak długo jak mogę się realizować w moich pasjach (które swoją drogą daję mi szansę na ten właśnie tematowy sukces) - daje mi to satysfakcję. I wtedy kokosów nie muszę zarabiać, bo są ważniejsze rzeczy.

[Betina]

Ja jestem osobą, która w pełni oddaje się swoim obowiązkom w pracy. Nie odmawiam podejmowania dodatkowej pracy, czy funkcji w związku ze swoją pracą.
Nie uśmiecha mi się pracowanie tylko na "pół gwizdka", zrobic co nalezy i iść do domu. Więcej satysfakcji daje mi praca, którą wykonuję ponad to co powinnam.

[e-rotmantic]

Moją najwyższą wartością, a tym samym życiowym celem o najwyższym priorytecie, jest SPOKÓJ. Niczego więcej do szczęścia mi nie potrzeba.