Czy możesz o sobie powiedzieć: Jestem szczęśliwym człowiekiem ?

[smok]

No właśnie. Czy możesz o sobie powiedzieć, że jesteś szczęśliwym człowiekiem?
Dlaczego tak/ nie?

Co sprawia, że kiedy dzieje się coś naprawdę złego w Twoim życiu, nie gubisz poczucia sensu. Co kiedy te złe wydarzenia dzieją się tylko i wyłącznie z Twojej winy?

czy zatrzymujesz się czasami, wyłączasz muzykę, komputer, telefon i zastanawiasz się nad swoim życiem? tak na serio? czy tylko jedziesz na serotoninowym haju: polepszasz sobie nastrój wprowadzając się w trans muzyką, używkami, przyjemnymi emocjami które towarzyszą seksowi, imprezom, przebywaniem z przyjaciółmi, ukochanym/ ukochaną.

Ja właśnie się pogubiłem. czasami mam wrażenie, że jade na ostatkach paliwa, w tym serotoninowym szale, byle do przodu byle przyjemnie, ale to zawodzi, zdarza się nieudana impreza, przyjaciele zawodzą i wtedy czuję się źle. Zwłaszcza gdy sam jestem temu winien, co często się zdarza.

[Wujek]

Był taki temat i to całkiem niedawno.

Ja uważam że jestem szczęsliwy. Powoli ide do prozdu spełniając swoje cele życiowe. Mam przyjaciół, rodzine i zdrowie.

W życiu trzeba mieć cele. Jasne, konkretne i realne. Jeśli się ich będziemy trzymać - one poprowadzą nas

[Ćwierćnuta]

Jestem szczęśliwym człowiekiem. Mam cudownego narzeczonego, dobre kontakty z bliskimi, wspaniałych przyjaciół, ciekawe studia, na których nieźle mi idzie. Plany na przyszłość, które pewnie się spełnią, pasję, która przynosi mi satysfakcję.

[Rojza Genendel]

Nie uważam się za szczęśliwą.
Natomiast często jestem zadowolona.

[toxicgirl]

tak samo jak Rojze.

[Misiunia3]

Mogę powiedziec, ze jestem zadowolona z tego co mam. Mam rodzinę, zdrowie jako takie, nie jest źle. A jeśli chodzi o zastanawianie sie nad sobą, swoim życiem to jestem wyjątkowo dumającym i gdybającym człowiekiem więc wiele myśle, nad tym co się dzieje wokół mnie i jaki ma to wpływ na mnie...ale z tego mojego "zatrzymania się" nigdy nic nie wychodzi głębszego.

[smok]

właśnie Rojze. Też tak mam. Problem jest wtedy gdy nie jestem zadowolony.
I jakie to cele? lepszy samochód, kariera, wakacje życia? do mnie to średnio przemawia

[upocone jajka]

patrząc na kolegów na środowisko w jakim przyszło mi sie wychowywać uważam sie za szczęśliwą osobe

27 wchodzi mi na łeb, cele od kilku lat jasno okreslone, zawsze uważałem że odpowiadania kobieta przy boku a moge zdobywać świat. teraz kiedy wszytko układa sie doskonale czuje sie za****ście szczęśliwy a był bym jeszcze bardziej gdybym z moją skandynawską boginią dorobił sie małych brzydziątek

[Rojza Genendel]

właśnie Rojze. Też tak mam. Problem jest wtedy gdy nie jestem zadowolony.

Ale dzięki temu umiesz doceniać te chwile kiedy jesteś zadowolony...

[Kata]

Jestem szczęśliwym człowiekiem, choć bywa, że jestem niezadowolona. Mam wspaniałego mężczyznę, wspierające mnie w trudnych chwilach osoby, cieszę się dobrym zdrowiem. Uważam, że te przyjemne chwile towarzyszące emocjom i nie tylko to właśnie szczęście, a nie oszukiwanie siebie.

[smok]

A co Rojze sprawia, że jesteś zadowolona? dobijasz do 10000 postów

Ona77: też tak myśłałem, że szczęście to suma przyjemności ale przyjemności nie trwają wiecznie.

[Rojza Genendel]

A co Rojze sprawia, że jesteś zadowolona?

Szycie butów i zabijanie smoków :-)
Cieszą mnie drobiazgi: ładny widok, miła rozmowa, ciekawa książka, smaczna przekąska...

[Kata]

przyjemności nie trwają wiecznie.

W zeszłym roku przeżyłam wiele nieprzyjemnych i stresujących wydarzeń. Przez ich splot ucierpiała bardzo moja samoocena, zaczęłam też inaczej patrzeć na świat: z powodu wielu gorzkich refleksji przewartościowałam to, co dotąd uważałam za najbardziej "szczęściogenne". Mimo to wcale nie przestałam uważać, że jestem szczęśliwa - przeciwnie, zaczęłam doceniać te chwile, gdy nie dzieje się nic złego i bardziej je szanuję. Mówisz o przyjemnościach, a wcale nie musi ich być wiele, by się nimi cieszyć. Mnie do szczęścia wystarczy, by nie było przede mną trudności nie do pokonania i sytuacji bez wszelkiej nadziei.

[sister_lu]

Bardzo długo żyłam w poczuciu nieszczęścia. Wydarzyło się coś bardzo złego i nieodwracalnego. Nie miałam na to wpływu.
Próbowałam wynajdywać sobie masę zajęć, by jakoś przetrwać dzień, uciekałam tak, że zamiast zadbać o swe własne osobiste szczęście, żyłam życiem zastępczym.

Serotonina podawana w tabletkach nie dała mi szczęścia, ale dała mi siłę do działania i dokonania zmian kluczowych w życiu. Teraz jestem szczęśliwa bez niej.
To nie jest tak, że czuję się jak na wiecznym haju. Zdarzają się dni, że szukam znieczulenia w alkoholu. Ogólnie jednak jestem spokojna i nie patrzę już z lękiem w przyszłość.

Zdaję sobie sprawę, że życie to szczęście z nieszczęściem połączone.

[Bambiii]

Nie, nie jestem szczęśliwa. Nienawidzę moich studiów i nie zarabiam tyle, ile bym chciała. Nie mam faceta, jestem paskudna i dlatego b. często się upijam, wtedy jest trochę lepiej. No, ale cóż, pocieszam się myślą, że gdybyśmy wszyscy byli szczęśliwi, to świat byłby nudny

Edit: Z drugiej strony zastanawiam się, czy gdybym miała te wszystkie rzeczy i cechy, czyli m.in. szczęście w miłości i lepszą aparycję, to byłabym szczęśliwa...